مُراعات نَظیر یا تناسب آوردن واژه‌هایی از یک دسته است که با هم، هماهنگی دارند؛ این هماهنگی می‌تواند از نظر جنس، نوع، مکان، زمان یا همراهی باشد. مرایر، سبب تداعی معانی است. مراعات نظیر، پرکاربردترین آرایهٔ ادبی در ادبیات فارسی است و در اشعار سعدی، مولوی، حافظ و فردوسی بسیار یافت می‌شود؛[۱][۲] برای نمونه:

بسی تیر و دی‌ماه و اردیبهشت برآید که ما خاک باشیم و خشت

کوه و دریا و درختان همه در تسبیحند.

مراعات نظیر، آوردن واژه‌های فراخور هم است در شعر، مانند جمع‌شدن خسرو با شیرین و لیلی و غیره.